|
پیام زندانی سیاسی، زینب جلالیان به مناسبت ۸ مارس
با همه احساس قلبیم ۸ مارس را به مادر صبورم، زنانی که چشم به راه عزیزان شان هستند و همه زنان جهان تبریک عرض می کنم. وقتی نگاهی به تاریخ می اندازیم، می بینیم در طول تاریخ همیشه زنان آزادیخواه بر علیه رژیمهای دیکتاتور مبارزه کرده اند و این زنان شجاع ۸ مارس را هم با خون خودشان در تاریخ به ثبت رسانده اند. ای ستمگران، نظاره گر بودید و هستید، دیدید نمی شود با قتل عام، شکنجه و زندانی کردنِ ما زنان، جلوی حق خواهی ما را بگیرید. وقتی یک زن جوهرش با آزادی سرشته شده باشد، هیچ ظلم و زوری نمی تواند او را به زانو درآورد.
من زمانی به این حقیقت پی‌بردم که در چنگال ستمگران جمهوری اسلامی بودم. لباسهای مرا بر روی تنم پاره کردند، چشمهایم را بستند، دست و پایم را با زنجیر به تخت آهنی بستند و شکنجه وحشتناک مرا شروع کردند. با کابل به زیر پاهایم شلاق زدند، پاهایم خیلی وحشتناک ورم و کبود شده بودند. این قدر مرا شکنجه کردند که دیگر هیچی را احساس نمی کردم، تمام تنم بی حس شده بود، دیگر اختیار جسمم را نداشتم، شلوارم را خیس کرده بودم. آری، شرم‌آور است، اما نمی دانم برای من یا برای آنان که این بلاها را به سر من آورده بودند. ای وجدانهای بیدار، حق قضاوت با شماهاست، آیا من که آرزویی به جز آزادی و برابری بشر ندارم و آنهایی که به خاطر منافع خود این همه شکنجه را بر من اعمال کردند، گناهکارند؟! یا من؟!. خودتان قضاوت کنید، من مثل ده سال پیش تن سالمی ندارم و کلیدهای زندان مرا صیقل داده اند، وقتی شکنجه گران مرا شکنجه می کردند تنها چیزی که برایم مانده بود فکر و اعتقادم بود و امیدی که به زنان مبارز و آینده داشتم. اگر بگویم قلم از نوشتن درد و رنجم قاصر است، مبالغه نکرده ام، چون من فقط یک قسمت کمی از شکنجه هایم را برای شما بازگو کردم. امیدوارم در این روز عزیز خاطر شما را مکدر نکرده باشم. گاهی وقتها به این فکر می‌کنم کجای دنیا هستم، یا اصلا کجای زمان گیر کرده ام که هر چقدر تلاش می کنم راه گریزی پیدا نمی کنم، آیا حق من این است؟! که شاهد به دار کشیدن همنوعان و نزدیکانم باشم و دم نزنم؟! عجیب روزگاریست، اگر باد تندی می وزید، قلبم از تندی باد می لرزید اما امروز این همه بادهای سیاه و ناسوز را چه کنم؟!
جنگ، کینه، ریا، قتل، کشتار و شکنجه و این کارها همگی در عادی ترین زمان انجام می گیرد و ستمگران برای هر کدام از جنایتهای خود دلیل یا توجیهی دارند و این برای من از همه دردناکتر است. پس ای زنان جسور و فداکار بگویید سخنی را که آتش در گفتنش دودل است. من آرزوی مرگ برای هیچ کسی حتی ستمگران را ندارم، بیایید با هم علیه ستمگران مبارزه کنیم تا با تلاشهای مان ستمگران را از سرزمین مادری مان بیرون کنیم، تا فردا شرمنده آن زنانی که به خاطر آزادی و برابری جان عزیزشان را ازدست دادند، نباشیم.
من زینب هستم، زینب جلالیان، زن کُردی که شاهد صدها جنایت جمهوری اسلامی در زندان و شاهد تهمت، اهانت، شکنجه و از همه بدتر شاهد اعدام ده تا از هم بندیهایم بوده ام. آیا دردی بزرگتر از این هست؟! تازه این ظالمان از من می خواهند ابراز پشیمانی کنم، مگر ممکن است منی که این همه ظلم و زور را با چشمانم دیده‌ام اظهار پشیمانی کنم، باور کنید هر وقت ستمگران، ظلم و شکنجه را بر من بیشتر می‌کنند، من جسورتر و مقاوم تر می شوم. ژن. ژیان. آزادی بدرود، زینب جلالیان، زندان خوی
منیع: آژانس ایران خبر
منبع: نبرد خلق شماره ۳۹۶، چهارشنبه اول فروردین ۱۳۹۷ - ۲۱ مارس ۲۰۱۸
|