|
نامه افشاگرانه آرش صادقی از زندان
قدرت نامقید اخلاقیات را زایل می‌کند، اگر انسانها در پناه اصل براعت آرام نداشته باشند، آنجا که فرمان روایی حکومت نامشروط باشد، هیچ ابزاری برای محافظت افراد در مقابل حکومتها وجود ندارد. (بنژامن کنستان)
طی این مدت هشت ساله (۸۸ تا ۹۶) روزهای سختی را تجربه کردم. ورودم به دانشگاه هم‌زمان می‌شود با فضای پادگانی که دولت احمدی‌نژاد بر دانشگاهها حاکم کرده است. تعطیلی تشکلهای دانشجویی، تعلیق و اعمال شیوه های پلیسی، تحمیل فضای امنیتی بر دانشگاه، تحقیر دانشجو و استاد...این فضا را تاب نداریم و معتقدیم دانشگاه پادگان نیست، اعتراض می کنیم و ماحصل اعتراض می‌شود زندان و بعدها اخراج از دانشگاه. یورش نیروهای امنیتی در سال ۸۹ به منزلمان (در حالی که در مرخصی چند روزه بودم) و کشته شدن مادرم در این یورش. پزشک اولیه مرگ مادر را حمله قلبی تشخیص می‌دهد ولی چند ماه بعد پزشکی قانونی علت مرگ را خونریزی داخلی در ناحیه جمجمه که ناشی از اصابت سر مادر به شی سنگینی بوده را دلیل مرگ می‌داند. متلاشی شدن کانون گرم خانواده و عذاب وجدانهای دائمی کمترین هزینه این اتفاق بود. اگر از اخراج از محل کارم با اعمال فشار دستگاه امنیتی در بازه زمانی که در زندان بودم و آزار خانواده و احضارهای گاه و بی گاه پدر، بازداشت و بازجویی چندساعته پدر و برادر همسرم بگذرم، اگر از هتاکیها و آزار روحی و جسمی در دوران بازجویی خودم و همسرم و طرح بحث اعدام او به خاطر نگارش یک داستان در نقد حکم غیرانسانی سنگسار عبور کنم، فشارهایی که به همسرم در این مدت وارد کرده اند سخت ترین روزهای زندگی ام را برایم رقم زده است. سال ۹۳ که همسرم گلرخ ایرایی از بند دو الف سپاه با وثیقه آزاد شد، پس از تحویل کارت شناسایی توسط یکی از عوامل اطلاعات سپاه، به همسرم و پدرش گفته می شود در صورت طلاق گرفتن همسرم از من، او (گلرخ) در دادگاه تبرئه خواهد شد. متأسفانه همین مأمور که وابسته به تیم بازجویی دانشجویی سپاه است از همان روز شروع به مزاحمت برای همسرم می کند تا جایی که فرستادن پیامکهای غیراخلاقی برای ایجاد رابطه دوستی و تماسهای مکرر مورد انتقاد شدید همسرم قرار می گیرد. مأمور امنیتی در پاسخ تهدید می کند که اگر شکایت کنی برای من مساله ای ایجاد نمی شود ولی قطعاً برای تو و همسرت فرجام خوبی نخواهد داشت. گلرخ برای طرح شکایت نزد معاون دادستان وقت رفته و با ارائه پیامکها و فایل صوتی تماسهای او از این فرد شکایت می‌کند، معاون دادستان قول پیگیری و برخورد می دهند ولی پس از چند هفته از عدم توانایی برخورد با عوامل امنیتی توسط قوه قضاییه پرده برداشته و می گوید زورمان به اطلاعات سپاه نمی رسد. ماهها بعد ازاین اتفاق من از بند دو الف به بند ۸ اوین منتقل می شوم و توسط همسرم در جریان این موضوع قرار می گیرم. مورخ ۲۲ اسفند ۹۳ شکایتی را تنظیم کرده و برای نماینده دادستان در امور زندانیان سیاسی ارسال می کنم، ایشان وعده پیگیری و محاکمه افراد خاطی را می دهد، بعدها در جریان اعتصاب غذای ۷۲ روزه ام شکایت مجددی را در حضور دادیار ناظر بر زندان در پنج صفحه تنظیم کرده و از عوامل اطلاعات سپاه به خاطر هتک حرمت همسرم در جریان بازجوییها و بعد از آزادی شکایت می کنم که تا به امروز این شکایت همچنان مسکوت مانده است. برخلاف قانون در سیستم فعلی بازجو آن چنان قدرت دارد که می‌تواند برای مرعوب و آزار متهم و خانواده اش از همه شیوه های غیر انسانی بهره گیرد و بدون وجود نهادی که بتواند آنها را کنترل و مهار کند خودسر رها شده اند. راه مقابله با این بی‌قانونیها و توحش چیست؟ آیا رجوع به مراجع قضایی کمکی به حل این موضوع می‌کند؟ متأسفانه برنامه ریزی دستگاه امنیتی برای متلاشی کردن شیرازه خانواده زندانیان سیاسی در شرایطی شکل می گیرد که در نظامهای حقوقی مدرن هر چه بیشتر تلاش می شود اگر حتی به فرض فردی جرمی هم مرتکب شده باشد، امنیت روانی زندانی و خانواده او کمتر دچار اختلال شود و زمانی که دوران محکومیت او به پایان می رسد، مشکلی بر سر راه بازگشتش به زندگی عادی در جامعه وجود نداشته باشد. حاکمیت جمهوری اسلامی عملاً با اصالت دادن به قدرت سیاسی در واقع تفسیر تازه ای از اخلاق و دین ارائه می دهد که هیچ ارتباطی به اسلام از ۱۴۰۰ سال پیش به این سو ندارد. بر اساس این تعریف هرگونه عمل غیراخلاقی (از حذف و زندان منتقدان و مخالفان) ذیل پارادایم حفظ نظام مجاز تلقی می شود. نمونه آن فتوای برخی مجتهدان برای قتل روشنفکران در پروژه قتلهای زنجیره ای و برگزاری دادگاههای نمایشی و حکمهای فرمایشی و صدور احکام سنگین که یادآور دادگاههای تفتیش عقاید قرون وسطی می باشد. وقتی بازجو به خانواده متهم وعده ۶ و ۱۵ سال حکم را می‌دهد و همان حکم عیناً تأیید می‌شود، وقتی رابطه قاضی و نماینده دستگاه امنیتی رابطه دو همکار برای انجام یک پروژه مشترک علیه توست، آیا امیدی به اجرای عدالت وجود دارد؟! مرگ یک نظام سیاسی را بهتر از هر جا در آینه رفتار آن با منتقدان و شهروندانش می‌توان دید. به امید روزی که دیگر شاهد تعرض به ساحت انسانیت نباشیم.
پی نوشت: با توجه به عدم استقلال قوه قضاییه و موارد نقض قانون اعم از بازداشت و انتقال به خانه امن؛ آزار و شکنجه روحی و جسمی در جریان بازداشت و پس از آن (مزاحمت یکی از عوامل سپاه) و برگزاری دادگاه غیابی بدون حضور همسرم و عدم دسترسی به مرجعی مناسب برای دادخواهی و پایان موعد وعده دستگاه قضا برای رسیدگی به پرونده و آزادی همسرم حق اعتراض به هر شکل را در آینده أی نزدیک برآی خودم محفوظ می دانم! آرش صادقی اردیبهشت ۹۶ بند ۳۵۰ زندان اوین
منبع: نبردخلق شماره ۳۸۵، دوشنبه اول خرداد ۱۳۹۶ - ۲۲ مه ۲۰۱۷
|