”سرزمين بي آواز”

م . وحيدي(م . صبح )

 

در سرزمين بي آواز

چراغها

آرام آرام

               محو مي شوند

تاريكي

در شريانهاي سَرد فاصله

آبشارهاي هستي را

                         مي بَلعَد

    

پنجره ها به خواب مي روند و

كوچه ها

         در غُبار سُرخ غُروب

                             تَبخير مي شوند

سَردَم است

سَردَم است و

اجاقهاي قصه ها

                      گَرمَم نمي كنند

در حياط

درخت توت قديمي

                            تنهاست

و شيپوريهاي سپيد

در حَسرَت يك حادثه

            چله نشين بادهاي

                                    بهاري اند

 

كجاست ناجي ؟

لحظه ها

اَسبان سَركِشَند

و عشق

از بركه تنگ و كوچك

                           آب نمي خورد

   

نورها

سوار بر شيهه باد

                     مي آيند

          

امشب

ماه

به اندازه يك اسطوره

                                 تماشا دارد

 

منبع: نبرد خلق شماره 358، سه شنبه اول ارديبهشت 1394(21 آوريل 2015)

 

 بازگشت به نبردخلق

بازگشت به صفحه اول