|
یادداشت سیاسی ...
علیه این تبهکاری باید قیام کرد
مهدی سامع
انتشار برخی از ارقام
دزدی و اختلاس از جانب سران حکومت و افراد تازه به دوران رسیده ای که در
حاشیه قدرت برای باندهای درونی قدرت کارچاق کنی می کنند، دلایل سیر قهقرایی
اقتصاد ایران را بیشتر روشن کرد. هم سید علی خامنه ای با امپراطوری مالی که
فقط از طریق مصادره ها و به ویژه مصادره زمینهای مردم و یا زمینهای عمومی
بیش از 90 میلیارد دلار چپاول کرده و هم سرمایه چپاولگرانه افرادی همچون
بابک زنجانی و رضا ضراب و یا رشوه و باج دادنها تحت عنوان «هدیه»، هم اوضاع
فاجعه بار اقتصاد ایران را روشن می کند و هم سیمای ولایت خامنه ای را در
مقابل چشم همگان به نمایش می گذارد.
جامعه ایران در تمامی عرصه های مدنیت مدرن طی دوران جمهوری اسلامی سیر
قهقرایی طی کرده است. وقتی خمینی علم اقتصاد را به سُخرِه گرفت، پیش بینی
نمی کرد که جانشین او یک کوتوله سیاسی را چنان بال و پر می دهد که «اقتصاد»
در جمهوری اسلامی هیچ معنی و مفهومی جز رانت خواری، دزدی، فساد، غارت،
چپاول، فقر، ویرانی و... پیدا نمی کند.
آتشی که طی 8 سال زمامداری محمود احمدی نژاد، که با پشتیبانی کامل ولی فقیه
و سپاه به قدرت رسید، بر خرمن اقتصاد و هستی مردم افتاد بدون تردید در
تاریخ ایران بی سابقه است. مردم ایران در تاریخ خود روزگارهای سخت و طاقت
فرسایی داشته اند. اما اگر این دوره 8 ساله را با توجه به درآمد هنگفت و بی
سابقه نفت مورد بررسی قرار دهیم، به ین نتیجه می رسیم که این سقوط بی دنده
و ترمز به راستی بی سابقه است. تاکید این نکته خالی از ضرر نیست که مسئول
مستقیم و بلاواسطه چنین روند قهقرایی نه محمود احمدی نژاد که سید علی خامنه
ای است. پس از ولی فقیه، سپاه پاسداران مسئول این فاجعه بی سابقه و محمود
احمدی نژاد در ردیف سوم قرار دارد.
حاصل ثروتمند ترین دولت در تاریخ ایران (حدود ۹۸۰ میلیارد دلار درآمد)،
افزایش بی حد و مرز اختلاف طبقاتی، افزایش رانت خواری، کاهش بی سابقه رشد
اقتصادی، سونامی نقدینگی و به دنبال آن سیر صعودی نرخ تورم، آلودگی محیط
زیست، افزایش نرخ بیكاری، تراکم و انباشت ناهنجاریهای اجتماعی، رشد اعتیاد
و تن فروشی است.
اقدامات ویرانگر علی خامنه ای و یا بابک زنجانی، رضا ضراب، سعید مرتضوی
و... از یک طرف و به هدر دادن و نابود کردن تمامی منابع کشور مثل آب، جنگل،
خاک، منابع زیر زمینی، نیروی انسانی و... را می توان در یک جمله خلاصه کرد؛
چنین است سیمای رژیم ایران.
با جلوگیری از هدر رفتن سالانه گاز ایران می توان بر بسیاری از معضلات و
نابسامانیها غلبه کرد. . به گزارش رادیو فردا (۱۴ آبان ۱۳۹۲)، در سال ۲۰۱۱
میلادی معادل هفت میلیارد و ۳۰۰ میلیون دلار از گازهای همراه با نفت ایران
سوخته و به هدر رفته است.
اگر چنین حجمی از سرمایه صرف کشاورزی ایران می شد، ما اکنون در وضعیتی
نبودیم که بخش عمده مواد غذایی مورد نیاز را از خارج وارد کنیم.
همه اقتصاددانان مستقل و حتی برخی از اقتصاددانان وابسته به باندهای درون
هِرَم قدرت بر این نکته اتفاق نظر دارند که افزایش این چنین ویرانگرانه
نقدینگی در گام اول منجر به بر باد رفتن دو سوم دارایی اکثریت قاطع مردم
ایران شده است. حال اگر این پدیده را با مساله نرخ تورم و سقوط بی دنده و
ترمز قدرت خرید مردم در نظر بگیریم ابعاد فاجعه و فلاکت بیشتر روشن می شود.
انبوه مردم محروم و ستمدیده ایران وقتی با چنین حقایقی دست و پنجه نرم می
کنند و یک باره خبردار می شوند که در بودجه پیشنهادی دولت «اعتدال و امید»،
بودجه نهادهای نظامی و انتظامی و شورای نگهبان و... بین 30 تا 50 درصد
افزایش دارد، در چه وضعیت دشواری از نظر روحی قرار می گیرند.
مردمی که با گوش خود شنیدند که «تحریمها کاغذ پاره» است و تحریم کنندگان
باید در انتظار «پاره شدن تحریم دون» خود باشند، اکنون از مُهره های ریز و
درشت حکومتی می شنوند که تحریمها موثر بوده تا جایی که مقام معظم را به یاد
«نرمش قهرمانانه» انداخته است.
استناد به هزاران گفته و نوشته ی سرکردگان و کارگزاران رژیم در 100 روزه
اول دولت روحانی، برای تشریح ابعاد فاجعه و فلاکت که دامنگیر مردم و کشور
شده، کار این یادداشت کوتاه نیست. در این یادداشت عامدانه وارد حوزه سیاست
و ابعاد سرکوبی و استبداد هم نشدم. باید با صراحت به مردم در مورد ابعاد
فاجعه هشدار داد. مردم با گوشت و پوست و خون خود ابعاد تبهکاریهای حکومت را
به طور روزمره احساس می کنند و نیازی به ردیف کردن آمار و ارقام ندارند.
اما برای خروج از این فلاکت و فاجعه باید به طور شفاف و با صدای بلند فریاد
زد که راهی جز مبارزه و قیام برای خروج از این شرایط وجود ندارد.
بازگشت به
صفحه نبردخلق
|