سازماندهی جنبشهای عصر جدید پس از جنگ سرد (19)

جنبش اشغال وال استریت، پایان یا تداوم ؟

لیلا جدیدی

 

در این شماره می خوانید:

- جنبش اشغال وال استریت برای اعتصاب عمومی در اول ماه مه، چگونه سازماندهی می کند؟

- "اوباش" به شیکاگو می آیند

- "اشغال ملی واشنگتن"

- تضادها و چالشهای درون جنبش اشغال وال استریت

 

در سال گذشته شاهد اعتراضات وسیعی در سراسر جهان از جمله، جنبش بهار عرب، جنبش برآشفتگان و جنبش وال استریت بودیم. افزون بر آن، راهپیمایی بزرگ هندوستان که صد ها هزار نفر در آن شرکت کردند و تظاهرات در روسیه، اسراییل، چین و همچنین در استرالیا و کانادا نیز بسیار چشمگیر بود. این اعتراضات و خیزشها علیه فقر، تحمیل سیاستهای ریاضتی، کاهش بودجه رفاهی، سرکوب و انتخابات نمایشی و در نهایت، علیه سرمایه داری بنگاههای بزرگ مالی جهت یافته بود.

یکی از چشمگیر ترین و بحث انگیز ترین اعتراضها، جنبش سراسری اشغال وال استریت در آمریکای شمالی علیه کمپانیهای بزرگ بود. رسانه ها در آغاز آن را نادیده می گرفتند اما همچنان که این جنبش به سرعت برق و باد همه جا گیر می شد، وادار به اعتراف به آن شدند. با فرا رسیدن فصل زمستان به تدریج چادرهای معترضان در میدانهای بزرگ با اعمال فشار و سرکوب برچیده شده و این پرسش را در اذهان دوست و دشمن مطرح ساخت که آیا این جنبش برچیده شده یا همچنان تداوم خواهد یافت؟

در همان حال که رسانه ها با بایکوت خبری رویدادهای پیرامون این جنبش تمایل به انکار آن داشتند، فعالان جنبش با تلاش برای ریختن طرحهای تاکتیکی جدید برای پیشبرد جنبش، حتی در فصل سرما از حرکت دست نکشیدند، به طوری که آمریکا شاهد یکی از پرتحرک ترین روزها و ماهها در چندین دهه اخیر گردید. جنبش اشغال اکنون با طرح تاکتیکهای تازه و استراتژی، خود را برای فعالیتهای بزرگ تر و گسترده تری سازماندهی کرده است و اینک باید گفت، با وجود چالشهایی که پیش روی دارد، جنبشی انکار ناپذیر گشته است.

فعالان این جنبش در این باره می گویند:"در زمستان امسال، ما نیروی خود را دوباره صرف ارتباط و پیوند با مردم محلی کردیم. خانه های تخلیه شده را از دست بانکهای فاسد و مشاغل را از دست شرکتهای حریص نجات دادیم. زیرساختهای افقی بیشتری به وجود آورده و آنها را گسترش دادیم. اکنون که فصل بهار فرا رسیده، می خواهیم دوباره خیابانها را اشغال کنیم و برای آن برنامه های وسیعی داریم."

در اینجا به چند نمونه برجسته از برنامه های آتی و چالشهای پیش روی این جنبش می پردازیم.

 

جنبش اشغال وال استریت برای اعتصاب عمومی در اول ماه مه، چگونه سازماندهی می کند؟

با این که آغازگر اعتراضات کارگری که روز اول ماه مه را به نام خود رقم زده، کارگران آمریکای شمالی بودند که در سال 1886 در "هی مارکت" شیکاگو به خاطر تصویب 8 ساعت کار روزانه اعتصاب کرده بودند و توسط پلیس شیکاگو قتل عام شدند، سالها بود که نشان محسوسی از برپایی تجمعات در بزرگداشت این روز در ایالات متحده دیده نمی شد. تنها اعتراض برجسته در سال 2006 صورت گرفت که گروههای طرفدار حقوق مهاجران به صورت بی سابقه ای با شعار ملی "روز بدون مهاجر" به خیابانها آمدند و دست به اعتصاب عمومی زدند تا که قدرت اقتصادی مهاجران در این کشور را به نمایش بگذارند. دستکم یک میلیون نفر فقط در شیکاگو و لس آنجلس راه پیمایی کردند.

اول ماه مه، روز جهانی کارگر در ایالت متحده آمریکا به رسمیت شناخته نشده است و به همین دلیل مانند سایر نقاط جهان، اعتصابها، اعتراضها و مراسم گوناگونی بر پا نمی شود. امسال اما به یمن جنبش اشغال، از سوی فعالان فراخوانی برای اعتصاب عمومی داده شده است که ضمن آن "تمام کسانی که از آرمان عدالت اقتصادی و دموکراسی راستین حمایت می کنند" فراخوانده شده و از آنان درخواست می شود:"در این روز، کار، تحصیل در مدرسه و دانشگاه، کار در خانه، خرید و مراجعه به بانکها را تعطیل کرده و در عوض خیابانها را اشغال کنید."

در این فراخوان همچنین آمده است:"ما خود را برای یک اعتصاب آماده و سازماندهی کرده ایم. دهها شهر مشغول برنامه ریزی برای این کار هستند. فعالان کارگری، گروههای طرفدار حقوق مهاجران، هنرمندان، اشغال کنندگان، رهبران مذهبی و گروههای دیگر همه به بحث درباره چگونگی آماده شدن برای این اعتصاب پیوسته اند. اکنون تمام آنچه که ما نیاز داریم، شما هستید. از همین حالا به این مساله فکر کنید که چگونه می توانید در این حرکت شرکت کنید."

 

برخی از اقداماتی که در این روز برنامه ریزی شده به قرار زیر است:

8 صبح تا 4 بعد از ظهر:

سخنرانی و نمایش در پارک "براینت"

اقدامات اخلال گرانه در مرکز شهر در تمام روز!

جلوگیری از کارکردن یک درصدیها

دیدارهای دوستانه خانوادگی، غذای رایگان، بازار واقعاً آزاد، آموزش مهارتها به یکدیگر، برگزاری کارگاههای فنی و آموزشی، کنفرانس، کارهای هنری، جشن، تفریح و شادی و نظایر آن

4 بعد از ظهر:

راه پیمایی به سوی "یونیون اسکویر" (میدان اتحاد) در همبستگی با کارگران

5 و نیم بعداز ظهر:

راه پیمایی همبستگی از "یونیون اسکویر" تا "وال استریت"

7 شب :

راه پیمایی به سوی پارک "براینت" برای انجام اقدامات شامگاهی

 

حرکت روز اول ماه مه در سراسر جهان انجام خواهد شد.

در فراخوان مزبور، برای آمادگی به منظور اعتصاب عمومی در اول ماه مه شش پیشنهاد نیز ارایه شده است:

1- با جنبش اشغال در محله خودتان همکاری کنید: صدها گروه وابسته به جنبش اکنون وجود دارند که نشستهای منظمی برگزار می کنند. در بسیاری از محلات یکی از این گروهها وجود دارد (و اگر هم نیست، تشکیل آن ساده است). ورود به مجامع عمومی و شرکت در تصمیم گیریها برای همگان آزاد است. اگر گروهی هنوز از اعتصاب عمومی در اول ماه مه حمایت نکرده است، شما پیشنهاد آن را بدهید و برنامه ریزی کنید. اعلامیه پخش کنید و گروههای "اقدام مستقیم" تشکیل دهید.

2- اخبار اعتصاب عمومی در اول ماه مه را در شبکه های اجتماعی پخش کنید.

3- گروه خویشاوند جنبش درست کنید: می توانید خودتان به شخصه اقدام کنید. تمام آنچه نیاز دارید چند دوست است. گروههای خویشاوند، گروههایی از افرادند که با هم آشنا هستند و به طور مستقل برای یک اقدام ویژه گرد هم می آیند. چند نفر را پیدا کنید که مایل اند به طرحهایی که شما در نظر دارید، کمک کنند، خواه این پخش اعلامیه باشد یا بستن یک بانک در شهر خودتان. ابتکار به خرج دهید و دست به کار شوید!

4- به شبکه کنفرانس بین جنبشی (Inter occupy) اعتصاب عمومی بپیوندید. شبکه بین جنبشی، شبکه میزبان تماسهای شما برای سازماندهی فعالیتهای مربوط به اعتصاب عمومی در اول ماه مه است. برنامه این شبکه را پیدا کنید و به گفتگوهای آن بپیوندید!

5- با کارگران صحبت کنید: طبق قوانین فدرال، اکثر اتحادیه های کارگری به دلایل سیاسی از سازماندهی اعتصاب منع شده اند. با این همه، اتحادیه ها و گروههای کارگری هنوز در زمره پرقدرت ترین متحدان ما هستند. در جریان اعتصاب عمومی سال پیش در اوکلند، بسیاری از اتحادیه ها کارگران را تشویق کردند که کار را تعطیل کنند یا در تظاهرات پس از کار شرکت کنند. طولی نکشید که جنبش تصرف اوکلند در همبستگی با کارگران اعتصابی بارانداز، بنادر را به تعطیلی کشاند و کارفرمایان به قرارداد دسته جمعی جدیدی با اتحادیه ها تن دادند. با اتحادیه های محلی و سازمانهای کارگری تماس بگیرید، آنها را در جریان برنامه های اعتصاب عمومی اول ماه مه بگذارید. از برنامه های آنها اطلاع پیدا کنید و ببینید چگونه می توانید به آنها کمک کنید، چگونه می توانید آنها را تشویق کنید که اعضایشان را در اعتصاب عمومی اول ماه فعال کنند تا به طور مستقیم در سازماندهی اعتصاب شرکت داشته باشند.

6- محل کار، محیط دانشگاه یا محل زیست خود را سازمان دهید: اگر کارگر عضو اتحادیه هستید، اتحادیه خود را تشویق کنید که از این اعتصاب عمومی حمایت کند. صرف نظر از این که محل کارتان اتحادیه دارد یا نه، همکارانتان را تشویق کنید که روز اول ماه مه را مرخصی استعلاجی بگیرند. اگر نمی توانید حقوق این روز را به صورت مرخصی از کارفرما بگیرید، اشکالی ندارد، مراسم، راه پیماییها و اکسیونهای مستقیم زیادی در روز اول ماه مه برگزار خواهد شد و شما می توانید به مردم در محل کار و محله خود بگویید در آنها شرکت کنند. اگر دانشجو یا دانش آموز دبیرستان یا کالج هستید، در اول ماه مه همکلاسیهای خود را به خروج از کلاس درس فراخوانید. اگر کارگر یا دانشجو یا دانش آموز نیستید، دوستان خود را سازمان دهید!

 

"اوباش" به شیکاگو می آیند

در ماه مه امسال ناتو و جی 8 نشست سالانه خود را در شهر شیکاگو برگزار می کنند. شهردار این شهر به بهانه حفظ امنیت شهر، از ماهها پیش برای برخود با "اوباش" دست به کار شده است؛ "اوباش" نامی است که وی معترضان جنبش اشغال را بدان آراسته. آقای شهردار تلاش می کند، قانون اساسی را با احکام وابسته به شهرداری طوری درهم بیامیزد که در نهایت از هرگونه حرکت اعتراضی مخالفان سیاسی جلو گیری کند. شایان ذکر است که "تجارت جهانی شیکاگو" کمیته ای تشکیل داده که مهماندار این نشست است. نکته مورد توجه این است که شرکت بویینگ، دارنده رتبه سوم به عنوان بزرگترین پیمانکار نظامی در سراسر کره خاکی، دارای یک صندلی در هیات مدیره این کمیته است. روشن است که این کمیته نیاز به یک "دوست" دارد که در شورای شهر شاغل است و می تواند اهداف پول سازیهای کلان آنها را پیش ببرد. این چه کسی بهتر از آقای "رام امانوئل"، همین شهردار شیکاگو می تواند باشد که برحسب تصادف! رییس این کمیته نیز هست؟

آقای شهردار در بوق و کرنا می دمد که عده ای شرور برای آشوب راهی شیکاگو هستند. فعالان جنبش وال استریت با وی صد درصد موافقند. آنها می گویند، این عده شرور و اوباش که "خشونت گر" ند و راهی شهر شیکاگو هستند، آنهایی نیستند که با پوسترهای اعتراضی در شمار صدها و هزارها وارد شیکاگو می شوند، بلکه کسانی هستند که با پول مالیاتهای شهروندان در مهمانیهای مجلل شرکت کرده و در هتلهای 5 ستاره اقامت و توسط نیروهای نظامی که مزدشان از اموال مردم پرداخت می شود، محافظت می شوند. فعالان جنبش اشغال خطاب به مردم می گویند:"ما به شیکاگو خواهیم آمد و شما بیاد داشته باشید، در همان زمان که "اوباش" نماینده سرمایه داری با تشریفات پذیرایی می شوند، ما در خیابانها کتک می خوریم، مورد اصابت گلوله قرار می گیریم و به زندان افکنده خواهیم شد."

 

"اشغال ملی واشنگتن"

پیشتر از این دو رویداد و حرکتهای دیگری که قرار است در ماه مه صورت بگیرد، از روز 30 مارس سال جاری، تعدادی برنامه های اعتراضی توسط جنبش اشغال در دستور کار قرار دارد. این برنامه، "اشغال ملی واشنگتن" نام گذاری شده است. از این حرکت که در ماه آوریل عملی خواهد شد، تا کنون توسط ده گروه اشغال از سراسر ایالت متحده حمایت شده است. برنامه ریزی و سازماندهی گسترده ای برای این روزها ترتیب داده شده است. در این اعتراضها، افراد سرشناسی از جمله "هلن کالدیکات"، کاندید جایزه صلح نوبل برای فعالیتهای ضد هسته ای، شرکت خواهند داشت. هدف "اشغال ملی واشنگتن" بالا بردن سطح کاربری و مهارت، انسجام و تعیین چشم اندازها خواهد بود. قرار بر این است که شرکت کنندگان در این حرکت، ایده های تازه و تواناییهای خود را معرفی کنند. همچنین روشن کردن تاکتیکها و استراتژی و گفتگو پیرامون گامهای بعدی جنبش به بحث و اظهار نظر گذاشته می شود.

فعالان می گویند:"واقعیت این است که جنبش اشغال نه تنها به پایان نرسیده بلکه این آغاز افزایش و گسترش آن است و ما از این پس شاهد رشد فعالیتهایی خواهیم بود که بتواند چشم انداز روشنی برای پایان بخشیدن به حکومت یک درصدیها داشته باشد.

 

تضادها و چالشهای درون جنبش اشغال وال استریت

از زمانی که در 28 ژانویه عده ای از معترضان اقدام به تسخیر و اشغال ساختمانی در اوکلند کرده و تالار شهر را تخریب کردند که در نتیجه به دستگیری صدها نفر انجامید، مقامهای این شهر بهانه ای برای بدنام کردن جنبش پیدا کرده اند. پیرامون این حرکت، بحثهای گوناگونی در میان فعالان به جریان افتاده است.

دو فعال و بنیانگذار جنبش در شهر اوکلند در این باره معتقدند، اقدامات تخریب کننده از سر خشم صورت گرفت. گاهی خشم خوب است اما واکنش خشمگینانه باید دارای استراتژی و تاکتیک موثر باشد. این دو می گویند که سیاست و تاکتیک چپ افراطی که از آنارشیسم و ایده نخبه گرایانه نشات گرفته، معتقد است که برای رادیکالیزه کردن توده ها باید دست به عملیات تبلیغاتی زد.

مخالفان نیروهای چپ افراطی یا رادیکال بر این باورند که جنبش باید با هدف به میدان کشاندن لایه های وسیع تری از مردم سازماندهی شود. این جنبش باید بر نیازهای کارگران، دانش آموزان و دیگر اعضای جامعه سرمایه گذاری کند. این دو می افزایند:"به طور تاریخی جنبشهای رادیکال یا چپ افراطی به آن نوع حرکتهایی گفته می شود که خواست گروه کوچکی را در رادیکالیزه کردن جنبش برای تحولات انقلابی، جایگزین فعالیتهای واقعی طبقه کارگر می کند. اعمال چپ رادیکال نشان از بی تجربگی و در عین حال سلامت جنبش دارد. اما این نوع حرکات، قرار دادن خود به جای توده هایی است که باید خود برای رهایی خویش تلاش کنند. رادیکالیسم، بازگشت به تیوریهای سیاسی ای است که استراتژی شرکت گسترده توده های زحمتکش و دیگر اقشار جامعه را در نبرد برای ساختن زنندگی بهتر نفی می کند. این نوع افراط گرایی چنانچه به چالش کشیده نشود، می تواند یک جنبش اجتماعی را به نابودی بکشاند."

اگر چه لنین می گوید:"این بسیار مشکل تر و ضروری تر است که بتوانی وقتی شرایط برای توده ها و مبارزه انقلابی مستقیم و باز وجود ندارد، انقلابی باشی"، با این حال آنچه به نظر می آید این است که هنوز شرایط "مبارزه مستقیم و باز" در آمریکا وجود دارد. در این باره فعالانی که مخالف چپ افراطی هستند، می گویند که در حال حاضر این جنبش به ویژه در اوکلند توانسته است و پتانسیل آن را دارد که دهها و حتی صدها هزار نفر را به میدان مبارزه بیاورد. در اعتصاب سراسری نوامبر سال گذشته 20 تا 30 هزار نفر شرکت کرده بودند.

این فعالان معتقدند که برای این که بتوان بار دیگر دست به چنین اقدامات گسترده ای زد، باید دارای استراتژی و تاکتیکهای جدیدی بود تا بتوان اعمال چپ افراطی را به چالش کشید.

در یک وبسایت متعلق به چپ افراطی که خود را ضد سرمایه داری معرفی می کند، با خط کشی و جدا سازی "طبقه کارگر" از "پرولتاریا" گفته می شود:"پس از این، اعتصابات از سوی کارگران داوطلبانه نخواهد بود، بلکه ما از طریق بستن و محاصره، خرابکاری و تخریب محل کار توسط پرولتاریا که خارج از آن محل هستند، اقدام می کنیم."

در این نوشته آمده است:"مبارزه در خارج و یا در داخل محل کار جهت احیای اتحادیه ها امکان پیروزی ندارد."

 

***

این نوشته تنها نمونه هایی از فعالیتهای جنبش اشغال وال استریت را معرفی کرد. فعالیتهای این جنبش در شهرها و ایالتهای گوناگون به طور مستقل طرح ریزی و اداره می شود و همزمان، در حرکاتهای بزرگ تر مانند روز اول ماه مه و غیره در ارتباط با یکدیگر برنامه ریزی می شود.

 

بازگشت به صفحه اول ایران نبرد

بازگشت به صفحه نبردخلق