|
|
|
|
فراسوی خبر... پنجشنبه ۲۳ مرداد لاریجانی در «عقبه استراتژیک» با نقشه‌راه جنگ منصور امان همزمان با گردش شبح جنگ در آسمان ایران، رژیم ولایت فقیه کارتهای بازی اش را از نو ارزیابی می کند. بدین منظور، علی لاریجانی، دبیر تازه منصوب شده نهاد ارشد امنیتی، به عراق و لُبنان فرستاده شده تا موجودی حساب حاکمان ایران را شُماره کند. ضرورت این وارسی در دست است؛ مُهمترین بازوهای نیابتی رژیم ج.ا یا در اثر درگیریهای نظامی (حزب الله لُبنان) یا به دلایل سیاسی (حشد اُلشعبی عراق) در عمل از کفه ترازوی مُوازنه قُدرت در خاورمیانه خارج شده اند. این تحوُل، کاهش چشمگیر نُفوذ رژیم ج.ا در منطقه را در پی داشته؛ استهلاکی که آن را در برابر دُشمنانش در تل آویو و واشنگتُن آسیب پذیر کرده است. در روزهای اخیر فشار بر گروه های نیابتی یاد شده افزایش یافته است. دولت لُبنان طرحی را برای انحصار سلاح در دست دولت به تصویب رسانده که خُروجی آن خلع سلاح حزب الله خواهد بود و در عراق فشار آمریکا برای اجرای همین سیاست در مورد حشدالشعبی شدت گرفته است. دستور کار اصلی لاریجانی در عراق ابتدا پایان دادن به شکاف پدید آمده بین گُروه های وابسته یا زیر نُفوذ خود بود. سر رسیدن انتخابات مجلس عراق اختلافات این گُروه ها را بر سر قُدرت، به دست گرفتن لگام شبه نظامیان و ثروت دامن زده است. تلاش این مقام امنیتی رژیم حاکم، پس از ناکامی پاسدار قاآنی، سرکرده سپاه قُدس، در این هدف صورت گرفته است. او در اوایل ماه جاری برای دُوُمین بار طی دو ماه اخیر به همین منظور به عراق رفته بود. ماموریت دیگر لاریجانی فشار بر دولت سودانی برای دست نزدن به گُروه تحت اُلحمایه خود و رایزنی در باره راه هایی برای دور زدن مُطالبه آمریکا بود. حاکمان ج.ا به شدت نگران نوسانات سودانی هستند و خواهان نقش آفرینی بیشتر وی به سود خود هستند. این نگرانی بیجا نیست؛ در حالیکه لاریجانی ادعا کرد با عراق یک «پیمان امنیتی» به امضا رسانده، دولت این کشور بی درنگ این ادعا را تکذیب کرد و توضیح داد که فقط یک «تفاهُمنامه» امضا شده است. مُوفقیت لاریجانی در عراق برای رژیم ج.ا به ویژه در نظر به تغییرات ژئوپولیتیک در منطقه و درگیری سیاسی و نظامی با آمریکا و اسراییل، اهمیت بسیاری دارد. مقام امنیتی ج.ا در این راستا وظیفه داشت حشدالشعبی را برای مُداخله فعال تر در درگیریهای نظامی احتمالی تشویق و به خط آورد. از سوی دیگر، بستن شکاف بین گُروه های وابسته و از این طریق ایجاد یک بلوک قُدرتمند برای انتخابات آتی، جایگاه ویژه ای نزد رژیم ولایت فقیه دارد. حاکمان ج.ا تصوُر می کنند که چنین تحوُلی یک علامت هُشدار دهنده به طرفهای خارجی پیرامون نُفوذ آنها در عراق و بر گُروه های نیابتی است. برخلاف درسهای جنگ دوازده روزه، آنها همچنان مایلند دست نشاندگان خود را عامل بازدارنده به حساب آورند و به این اتکا، سیاستهای بُحران آفرین و تنش زای خود را تداوُم ببخشند. روشن است که در میانه بُحران جدی با آمریکا و اسراییل، تلاش برای بازسازی و تقویت گروه های نیابتی و اعمال فشار بر دولتهای متبوع آنها برای جلوگیری از تضعیف باندهای مُسلح، تنها علامتی که ارسال می کند، جهتگیری رژیم حاکم بر ایران به سوی ادامه درگیریها و تدارُک چینی برای رویارویی است. این سیگنال در تل آویو با خُشنودی دریافت می شود. |
|
|
|
|