فراسوی خبر... پنجشنبه ۱۰ مهر

پزشکیان؛ از شو تلویزیونی به دخمه جنگ و تحریم

منصور امان

با بازگشت تحریمهای فلج کننده، پرده «دولت وفاق ملی» که تاکُنون به نیمه کنار رفته بود، سراسر به کنار رفت تا در پس نقشها و اشباح سیاسی روی پرده، بازیگران و صحنه گردانان اصلی ظاهر شوند.

کمی بیشتر از یکسال پس از نمایش انتخابات ریاست جمهوری با ژست «تغییر»، رژیم ولایت فقیه مردُم ایران را به کام یکی از مرگبارترین بُحرانهای تاریخ خود فرو برده است. از یکسو تحریمهای سازمان ملل روزهای سیاهتری را برای کار و گذران زندگی رقم خواهد زد و از سوی دیگر، سایه شوم یک جنگ دیگر و این بار به مراتب خشونت بار تر و همه گیر تر نزدیک شده است.

یکسال زمانی آنچنان طولانی نیست که جامعه از یاد برده باشد چگونه دستگاه حاکم با همدستی باندهای «اصلاح طلب» و «اعتدال»، یک فرد حاشیه ای را به عُنوان نامزد ریاست جمهوری بر سر دست گرفتند و شرکت و انتخاب او را نُماد تحول در سیاستهای داخلی و خارجی مُعرفی کردند.

هنوز شو-مُناظره های صدا و سیما که در آن پزشکیان با کیسه شُعبده خامنه ای و شُرکا در دست مانور می داد، از حافظه ها محو نشده است. او برای هر سلیقه ای جنسی جور داشت؛ برای مُنتقدان ماجراجوییهای خارجی حاکمیت، وعده «تنش زدایی»، «عادی سازی رابطه با کشورها» و « حل مساله تحریمها» را روی پیشخوان می گذاشت، برای مُعترضان به سرکوب و خفقان، بسته «گُشایش» و «رفع فیلترینگ» را بیرون می کشید و سرآخر به آنهایی که کمرشان زیر بار بُحران اقتصادی ج.ا خم شده بود، مُژده «کاهش تورُم»، «حل مسائل معیشتی بازنشستگان، کارگران، مُعلمان و کارمندان دولت» و «مُتناسب سازی حقوق با تورُم» را می داد. 

پزشکیان نه تنها به هیچیک از این وعده ها عمل نکرد، بلکه در عمل جاده صاف کن استمرار و تشدید سیاستهایی شد که علی خامنه ای به دلیل تغییر توازُن نیرو در پی قیام شهریور ۴۰۱ و تحریم سراسری شبه انتخابات مجلس یکسال بعد از آن، نمی توانست به سادگی پی بگیرد. تغییر تاکتیکی خامنه ای با تابلوی پزشکیان، روی زمین واقعیت به معنای تهاجُم بیرحمانه به سطح زندگی و کار جامعه، به شکست کشاندن راه حل مُسالمت آمیز درگیری با آمریکا و اُروپا، جنگ دوازده روزه و اکنون بازگشت دوچندان تحریمها و به کمین نشستن شُروع یک جنگ دیگر است.

رویدادهای اخیر، پزشکیان و دولت او را نمایشی و ویترینی تر از آنچه که بود کرده است. او دیگر میدانی برای مانور و بازی با توهُم «تغییر» ندارد و همچنانکه در ماه های اخیر نشان داده، ناگُزیر است بازی خامنه ای و شُرکا را بازی کند. به این ترتیب وی به همراه دو باند پُشتیبان اش، «اصلاح طلب» و «اعتدال»، تنها خاصیتی که برای دستگاه قُدرت داشتند را از دست می دهند و روی سندان باند غالب می روند.

شرایط مُصیبت بار کُنونی، اکثریت جامعه را که نمایشهای انتخاباتی رژیم خامنه ای را تحریم کردند، در داوری خود پایدارتر و مرزبندی آنها با باندهای و دسته بندیهای لمیده در «خیمه نظام» را پُر رنگ تر می کند. هر تحریم تازه که پا به مُحیط زندگی می گذارد و هر گام دیگری که جنگ را نزدیکتر می کند، مُهر تایید به این تجربه گرانبها می زند که هر وعده و برنامه ای پیرامون بُحرانهای چندگانه داخلی و خارجی، بدون آنکه پیش از آن در باره نظام سیاسی حاکم سُخن گفته شده باشد، جُز حرافی و حُقه بازی نیست.

بازگشت به صفحه نخست