|
فراسوی خبر ... دوشنبه ۱۳ مرداد بازدید از اوین بدونِ زندانی، اعتصاب غذا و ناپدیدسازی زندانیان سیاسی زینت میرهاشمی
روز دوشنبه ۳۰ تیر، رسانه های حکومتی از بازدید ۱۵ خبرنگار و روزنامه نگار خارجی از بخشهای مختلف زندان اوین خبر دادند. این بازدید در حالی است که رژیم تا کنون اجازه بازدید از زندانها را به گزارشگران سازمان ملل، عفو بین الملل و نهادهای مستقل مدافع حقوق بشر نداده است. به گزارش خبرنگار بازجوهای رژیم، خبرنگاران برای مشاهده جنایتهای اسرائیل از زندان اوین بازدید کرده اند. بمباران و ویرانی زندان اوین و بازدید عده ای گزینشی از این زندان، ذره ای از جنایتهایی که در این شکنجه گاه مخوف علیه زندانیان به طور کلی و زندانیان سیاسی به طور مشخص اتفاق افتاده است را نمی کاهد. این بازدید هیچ ارزشی برای ارزیابی آنچه در این شکنجه گاه جریان داشته، ندارد. زیرا، واقعیتهای اوین را نه خرابیهای آن بلکه درد و رنج از شکنجه تا اعدام است که زندانیان می توانند روایت کنند. جمهوری اسلامی باوجود بمباران جنایتکارانه زندان اوین توسط اسرائیل، نه تنها حاضر به آزادی زندانیان سیاسی نشد، بلکه این شرایط را بی شرمانه تبدیل به فرصتی برای جا به جایی، تبعید، تشدید سرکوب و محرومیت از اولیه ترین امکان زیست قربانیان استبداد کرد. اگر حمله اسرائیل به زندان مخوف اوین (یادگار دوران محمد رضا پهلوی)، عملی ضد بشری است اما سود بردن رژیم از این شرایط با تشدید سرکوب، انتقال اجباری، تبعید و اعدام همردیف جنایت دولت اسرائیل در این زمینه است. عملکرد رژیم از آغاز جنگ ۱۲ روزه و دورهِ پسا جنگ، با راه اندازی سریع گشتهای ایست و بازرسی همراه با دستگیری و تیراندازی و... برای تامین امنیت نظام با کنترل خیابان بود. دستگیریهای گسترده به بهانه دروغین کشف جاسوس، دستگیری اعضای خانواده های هوادار سازمان مجاهدین خلق و برخی از زندانیان سابق، اعدام مخفیانه مجاهدان خلق، زنده یادان مهدی حسنی و بهروز احسانی، تبعید سعید ماسوری از اعضای کارزار سه شنبه های نه به اعدام به زاهدان و... همهِ این رویدادها نشان می دهد که ترس رژیم از درو شدن با طوفان خشم مردم است و ۴۶ سال فقط باد کاشته است. روز شنبه ۴ مرداد، زندانیان مقاوم در قزلحصار کرج هنگام اعتراض به تبعید و ناپدیدسازی زندانیان مورد یورش ماموران قرار گرفتند، دست به اعتصاب غذا زده و روز یکشنبه نهمین روز خود را پشت سر گذاشتند. تعدادی از زندانیان سیاسی از اعضای کارزار سه شنبه های نه به اعدام به انفرادی و مکانهای نامعلومی برده شده اند. گرما، بی برقی، بی آبی، نبود امکانات بهداشتی و اعتصاب غذا جان زندانیان را با خطر جدی روبرو کرده است. تشدید سرکوب و اعدام از طرف رژیم، شکلی از حذف فیزیکی زندانیان سیاسی است. زندانیان سیاسی تمامی لحظه های مقاومت را زندگی می کنند و سیاهچالها رژیم را که به اسم «ندامتگاه » است، تبدیل به کانون مقاومت در برابر استبداد کرده اند. از این منظر، آزادی این فرزندان ایران زمین بدون قید و شرط خواسته ای همگانی است.
|