|
فراسوی خبر ... سه شنبه ۱۲ اسفند اعدام ۴ زندانی سیاسی و چرایی آن زینت میرهاشمی افسار گسیختگی رژیم در اعمال خشونت عریان و بی رحمانه علیه زندانیان سیاسی دقیقاً بیانگر وضعیت ورشکسته حکومتی است که برای نجات خود از طوفان خشم مردم به هر حربه ای متوسل می شود. خشونتی که رژیم در شرایط بن بست در روابط بین المللی و بحران داخلی در مورد زندانیان سیاسی و عقیدتی وارد می کند، نشانی از درک رژیم از روانشناسی مردم و فقدان پایگاه در جامعه است. اعدام دهها هزار گل سرخ همچون نوید افکاری و کشتن انبوهی از جوانان در زیر شکنجه مثل ستاربهشتی و بهام محجوبی تاثیری بازدارنده در انگیزش جوانان برای شورش علیه وضع موجود نداشته است. این پدیده رژیم را بیشتر برآشفته کرده است. فرصتی برای تنفس کافی است که تنفر و خشم مردم منفجر و خیابان را تسخیر کند. خشم مردم سراوان و پاسخ به تعرض پاسداران شاهدی بر این امر است. دستگیر شدگان این شورش زیر چکمه های استبداد حاکم به سر می برند. بنابراین اعدام ۴ زندانی سیاسی در اهواز در روز یکشنبه ۱۰ اسفند هم آخرین جنایت این رژیم نخواهد بود. این جنایت و خشونت حکومتی همزاد رژیم است و برای توقف آن باید بنیاد خشونت، یعنی موجودیت حکومت ریشه کن شود. روز یکشنبه ۱۰ اسفند، ۴ هموطن عرب به نامهای جاسم حیدری، علی خسرجی، حسین سیلاوی و ناصر خفاجیان در زندان سپیدار اهواز توسط دژخیمان جمهوری اسلامی اعدام شدند. این زندانیان سیاسی در دوران اسارت شان با شکنجه های وحشیانه مجبور به اعتراف علیه خود شده بودند. بنا به گزارش عفو بین الملل، این زندانیان شامل «ناپدید سازی قهری» اند، بدین معنا که خانواده های آنها از محل نگهداری آنها و ملاقات با آنان محروم بوده اند. و برای همین سه تن از آنان در اعتراض به وضعیت زندان و فشارهای وارده بر خود دست به اعتصاب غذا زده و لبهای خود را به هم دوخته بودند. رژیم با اعدام و حذف زندانی سیاسی، از یک سو کشتن و اعدام را امری عادی کرده و از سوی دیگر با ایجاد ترس و وحشت تلاش مذبوحانه برای جلوگیری از شورشها و قیامهای مردمی می کند. اما تمامی رویدادهایی که به خیزشها و اعتراضها و جنبشهای اعتراضی مردمی مربوط است عکس ارزیابیهای رژیم را نشان می دهد. اگر رژیم برای حفظ خود راهی جز اعدام و حذف مخالفان باقی نمی گذارد، برای مردم در زنجیر هم راهی جز سرنگونی پیش پا نمی گذارد. رژیم یک پدیده ارتجاعی و ضد بشری است که باید حذف شود.
|