فراسوی خبر... چهارشنبه ۳۱ مرداد

این دو آخوند مواجب بگیر حق دارند و باید نگران باشند

منصور امان

این فقط یکی از پارادوکسهای رژیم ناهمگون و کژ ساختار ولایت فقیه است که دو تن از وابسته ترین مراجع حُکومتی، از فشار برای دست آموز کردن هر چه بیشتر دستگاه روحانیت به فغان و شکایت آمده اند.

آنچه که آیت الله مکارم شیرازی، مشهور به "سُلطان شکر"، و آیت الله نوری همدانی، تعزیه خوان محافل "لباس شخصی" را به ناپرهیزی و واکُنش علنی وادار ساخته، حمله تُند و بی تمایُز همریشهایشان به "مراجع بی سواد"، "فقه طهارت نجاست" و تمسخُر حوزه به عُنوان "کارخانه تولید انبوه مراجع" است.

آقای مکارم چندان از این ناسپاسی به خشم آمده که پته اربابانش را روی آب ریخته و زیر لبی سپاه پاسداران را به عُنوان گرداننده معرکه "خودجوش" مُعرفی کرده است.

در همین حال جناح میانه حُکومت تلاش می کند به خرج مراجع نگون بخت از این نمد برای خود کُلاهی ببافد. پایوران و رسانه های این باند حُکومتی، با عُمده کردن حاشیه های معرکه مزبور همچون حمله به دولت و اشاره به چگونگی مرگ آقای رفسنجانی، به باند رقیب یورش برده و تلاش می کنند آن را به گوشه رینگ برانند و امتیاز بگیرند.

آنگونه که پیداست گروه فشار باند حاکم در کوشش برای ذوب حوزه در "رهبری" و زیرمجموعه اش، به بالاتر از هدف شلیک کرده و بدون جُدا کردن حساب مُستخدمین پیش از این، جُملگی حوزویان را به یک چوب رانده است. اما به راستی آیت الله های حُکومتی مانند ناصر مکارم شیرازی یا حُسین نوری همدانی به تادیب نیاز ندارند؛ آنها تا آخرین ریالی که از اربابشان دریافت می کنند را به وسیله دُشمنی بی وقفه و فعال با خواسته ها و نیازهای مُزدبگیران، فرودستان، زنان، جوانان و حمایت بی چون و چرا از اقدامات و تدبیرهای سرکوبگرانه حُکومت، "حلال" می کنند.      

تنها دو روز پیش از آنکه آیت الله نوری همدانی از "زیر سووال بردن خدمات عُلما و مراجع" ابراز تاسف کند و بنا به عادت، مسایل طرح شده در تجمُع جنجالی را "دقیقا در راستای اهداف دُشمن" بخواند، به دعوت شُماری از آمران معرکه مزبور در نشست آنها شرکت کرده و همان مقصود و محور را در قالبی دیگر خطاب به "مراجع" تکرار کرد.

او در "همایش مُشترک" مُدیران حوزه های علمیه قُم، مسوولان دفتر نمایندگی ولی فقیه، مسوولان بسیج طُلاب سپاه های اُستانی و مُعاونین اُمور طُلاب، "عُلما" را به سُکوت در برابر "جریانهای اجتماعی و فتنه ها" مُتهم کرد و آنها را فراخواند که برای "مقابله با توطئه ها وارد میدان شوند".

آقایان همدانی و مکارم دستیاران خوش ادای باند حاکم در پروژه تمامیت خواهانه آن برای حُکومتی کردن حوزه ها و به زیر پایش کامل درآوردن دستگاه روحانیت هستند. از این رو، آنچه که آنها را نگران ساخته، بی تردید "تضعیف حوزه علمیه و مرجعیت" به گونه فراگیر نیست، بلکه هراس از بی مقدار شدن و نادیده گرفتن خویش و در پی آن سُقوط رُتبه حُقوقی در هیرارشی قُدرت و ثروت است.

دو آخوند مواجب بگیر حق دارند و باید نگران باشند؛ این واقعیت که آنها در چشم پیاده نظام باند حاکم چندان خوار و خفیف شمرده می شوند که حتی زحمت تمایُز قایل شدن برای آنان را به خود ندادند، بسیار اضطراب آور است.

 

 

بازگشت به صفحه نخست