فراسوی خبر... دوشنبه ۳۰ مرداد

کابوس خیزشهای ۸۸

لیلا جدیدی

پس از خیزش نیروهای اجتماعی در سال ۸۸ حکومت حمهوری اسلامی هیچگاه از کابوسی قرار گرفتن خود در چند قدمی سرنگونی رهایی نیافت. سرکوب، ابزاری که با آن به مصاف جامعه آمد، پیروزی قطعی را در بر نداشته، مبارزه و مقاومت در کوچه و خیابان و به ویژه در زندانها و ایستادگی و عدم توبه و سکوت آقایان موسوی، کروبی و خانم رهنورد همچنان گلوی رژیم را می فشارد و مرزبندیها را روشن تر کرده است.

۲۰ روز است که از اعتصاب غذای زندانیان سیاسی و مقاوم زندان گوهردشت می گذرد و حال آنها هر روز وخیم تر می شود و هیچگونه توحهی بدان نشده است. زندانیان سیاسی، صدای جامعه معترضی  هستند که زیر ضرب سرکوب قرار دارند؛ جامعه ای که به خشم آمدن آن کابوسی  هولناک برای رژیم است.

در چنین فضایی است که اعتصاب غذای آقای کروبی که حصر وی با جنبش ۸۸ گره خورده، امری قابل توجه می شود. رژیم قادر به عقب نشینی و پایان حصر نیست،  اما نمی تواند ریسک مرگ احتمالی آقای کروبی را هم به جان بخرد. در اینجا  قول و قرار دروغین برای خاتمه دادن فوری به قائله را بر می گزیند.

اصلاح طلبان که هرگز نفعی در پایان حصر و یا پایان سرکوب جامعه ندارند، در مقابل آزار و اعدام زندانیان سیاسی همواره سکوت کرده اند. خاتمی که هیچوقت مقاومتی در برابر استبداد ولی فقیه نشان نداده، با اعتراف به این امر که "هیچوقت تقاضایی نداشتم"، از خامنه ای در پناه نام "آزادگان" (اسرای جنگ رژیم با عراق) درخواست دستور رفع حصر مهدی کروبی، میرحسین موسوی و زهرا رهنورد را کرد. البته زمان کوتاهی از ادعای او مبنی بر  خروج نیروهای امنیتی از خانه کروبی نگذشته بود که غلامحسین محسنی اژه‌ ای، سخنگوی قوه قضاییه، آن را "دروع محض" خواند.

تقاضای این فرد ضعیف  وبی اراده  مانند فراخوان "آشتی ملی" وی جز مصرف نمایشی به کار دیگری نخواهد آمد و رژیم به حصر ستمگرانه  ای که نقض حقوق بشربه حساب می آید، ادامه خواهد داد. حصر بر بستر یک جنبش اعتراضی و دمکراتیک قرار دارد که به نماد خیزشهای ۸۸  تبدیل شده است. تجربه خیزشهای اجتماعی ۸۸ همچنان ریسک هر گشایش را برای رژیم خطرناک کرده است.

بازگشت به صفحه نخست