فراسوی خبر... سه شنبه 27 بهمن

سیاهی لشکرهایی که مُدعی انتخاب سُلطان هستند

منصور امان

در حالی که "نظام" در تدارُک برگزاری یکی از غیر رقابتی ترین نمایشهای انتخاباتی مجلس خبرگان در تاریخ حیات خود است، آقای روحانی که اکثریت اعضای جناحش را باند رقیب - گاه به گونه مُفتضحانه ای - از گردونه رقابتها بیرون افکنده است، به "نسل جوان" اطمینان داده که "رهبری نظام انتخابی است".

بی گمان استعداد اندک در وقت شناسی دلیل اصلی دم زدن حُجت الاسلام حسن روحانی از "انتخابی بودن رهبر در نظام" نمی باشد. او برای منافعی سینه سپر کرده است که فقط تحت چارچوب "نظام" با همه اُرگانها و تشریفات انحصاری توزیع قدرت آن می تواند شانسی برای تامین داشته باشد. تنگ یا گُشاده، این تنها منبع دسترسی آقای روحانی به آب حیات قُدرت و ثروت است؛ ضرورتی چندان تعیین کننده که به خاطر آن رنج تبدیل شدن به بُلندگوی تبلیغاتی نمایش رقیب را هم به جان می خرد.

سُخنان وی در حالی بیان می شود که رهبر جناح میانه حُکومت، آقای رفسنجانی، صحنه ای که باند ولی فقیه برای تصرُف مجلس خبرگان و کسب امکان تعیین جانشین آقای خامنه ای چیده را به روشنی ترسیم کرده است. او شکایت کرده: "مردُم چگونه در بعضی از اُستانها که فقط یک نامزد در میدان باقی مانده، در انتخابات شرکت کنند."

آقای رفسنجانی به همین خوبی می توانست لیست 16 نفره نامزدهای جناح خود برای انتخابات خبرگان را شاهد بگیرد که از فرط افلاس ناشی از حذف فله ای اعضایش ناچار گردیده نیمی از آن را با نامزدهای باند رقیب پُر کند. 

شاید با آگاهی از کور و کر نبودن جامعه و در برابر نگاه آن قرار داشتن این مُسابقه خالی از رقابت است که آقای روحانی کمی بعدتر از بُرج عاج انتخابی بودن چیزی یا کسی در "نظام" پایین آمده و در نقش گوینده رادیویی یک مُسابقه بی رمق که نتیجه آن پیش از شروع بازی تعیین و اعلام شده، ترفند ایجاد هیجان ساختگی را امتحان می کند. او جار زده: "بدانید که گاهی در انتخاب رهبری در شرایطی قرار می گیریم که یک رای هم مهم است."

در نظر به توازُن ایجاد شده از سوی شورای نگهبان، سُخن آقای روحانی بیشتر در طبقه بندی گزافه گویی می گنجد. راه جناح میانه حُکومت برای تاثیر گذاری و شراکت در انتخاب رهبر بعدی دستکم از طریق مجلس خبرگان مسدود گردیده و باند رقیب دریچه نازل شدن هر مُعجزه ای و از جُمله مُعجزه "یک رای" را تخته کوب کرده است.

حتی اگر ستاره چنین بخت نامُنتظری در آسمان جناح آقایان رفسنجانی و روحانی سوسو بزند، معلوم نیست چرا باید مردُم ایران به توانایی و صلاحیت آنها در انتخاب "رهبر" اطمینان کنند و چنین وظیفه ای را به آنان بسپارند. آخرین باری که آقای رفسنجانی و شُرکا "رهبر" انتخاب کردند، از قوطی آنها "سید علی خامنه ای" بیرون آمد.

با این حال، نقش اینان در پروسه تبدیل یک دست نشانده به مُستبدی خودسر را نمی توان تعیین کننده دانست. نیروی مُحرک چنین تحولی از ساختار مُخرب استبداد دینی سرچشمه می گیرد که به جایگاه بوروکراتیک هدایت کنندگان آن ماهیتی دینی و قُدسی داده و به نسبت موقعیت هر مقام در سلسله مراتب حُکومتی، به این ویژگی رنگ و لعاب بیشتری می بخشد. در این چهارچوب، آقای خامنه ای یا هر فرد دیگری که به جای او بنشیند، نباید راه درازی را برای نایب امام زمان شدن و در ارتباط مُستقیم قرار گرفتن با قادر مُتعال برود. تاج سُلطان خودکامه را نظام ولایت فقیه برای او رزرو کرده است.

مجلس خبرگان - با هر ترکیبی – بخشی از تشریفات و لوازم اداری این تاجگُذاری است.

بازگشت به صفحه نخست