فراسوی خبر... یکشنبه ۲۱ آذر

مُچ گیری روحانی از "مقام مُعظم رهبری"

منصور امان

در یک میدان تنگ و کوچک، باند زهر خورده حاکم در جمهوری اسلامی به سمت مانورهای تاکتیکی داخلی و خارجی گرد "قانون داماتو" خیز برداشته است. صدای اصابت پیشانی داغ شده "آقا" و همدستان به دیوار سخت این محدودیت به روشنی در مراسم دولتی دانشگاه تهران به مناسبت ۱۶ آذر شنیده شد و پژواک خارجی این تحرُک بیهوده نیز در راه است.

ضد حمله حُجت الاسلام حسن روحانی در برابر تهاجُم سنگین تبلیغاتی باند آقای خامنه ای که بر محور "ناکامی برجام" و "فریب خوردن دولت" سازمان یافته، توازُن ایجاد شده پس از "نرمش قهرمانانه" را به رُقبا یادآوری کرده است. وی، آقای خامنه ای را که بار دیگر میز را بدون پرداخت صورت حساب ترک کرده به سرجای خود بازگرداند و تاکید کرد: "ما هیچ قدمی در مساله برجام برنداشتیم مگر اینکه با مقام مُعظم رهبری مشورت کردیم، جلسه گذاشتیم."

آقای روحانی سپس یک گام جلو تر نهاده و مُچ "مقام مُعظم" را گرفت: "ایشان نامه های مکتوب شان هست؛ نامه هایی که به بنده خطاب کرده اند و دستوری که بنده روی نامه های ایشان داده ام."

او برای تاثیر گذاری بهتر سُخنانش، تهدید کرد اسناد مربوط در این رابطه را "در زمان خودش" مُنتشر خواهد کرد.

آقای خامنه ای از ابتدای تن دادن به عقب نشینی و پذیرش شکست مُفتضحانه ماجراجویی نابخردانه هسته ایش، همه توان خود را برای فرار از مسوولیت و پرداخت هزینه از جیب قُدرت بدون پایش و نظارت خویش به کار گرفته است. این سیاست فریبکارانه تا آنجا که در خدمت حفظ "اقتدار نظام" در برابر جامعه و جلوگیری از پیشروی آن در دوران عقب نشینی حاکمیت قرار داشته، از سوی جناح میانه حُکومت پُشتیبانی شده است. روی دیگر این سکه اما کوشش در جهت مُدیریت جناح یاد شده و پایین نگه داشتن تعداد سهام آن در قُدرت را بر خود نقش دارد؛ سیاستی که جناح بازگشته به قُدرت در نظر به منافع حال و آتی خود نمی تواند در برابر آن صف بندی نکند.

با وجود نیاز بی چون و چرای باند حاکم به این پادزهر، توان آن برای حمل و کاربست موثر سیاست مزبور همراه با پیشروی فرآیند سیاسی و اجرایی توافُق هسته ای گام به گام کاهش یافته است. این واقعیت را نه فقط شکل گیری حُفره های توجُه پذیر در حصارهای امنیتی درونی و بیرونی "نظام"، بلکه همچنین حرکت فزاینده رُقبای آن در جهت تثبیت خود در قُدرت و توازُن بخشیدن به توزیع آن به نمایش گذاشته است.

یک نماد روشن از تکوین چنین شرایطی، برگشتن شتابان ورق پس از سُخنان هُشدار گونه آقای روحانی در دانشگاه تهران و رانده شدن مُهاجمان به لاک دفاعی است. اینک برای باند آقای خامنه ای چاره ای جُز تمرکُز نیروی خود روی تکذیب این سُخنان و تلاش برای جمع کردن هر چه شتابان تر کلاف باز شده بحث باقی نمانده است.

خیمه شب بازی با سوژه "تمدید قانون داماتو" عایداتی برای آقای خامنه ای ندارد. در پهنه داخلی او اگر همه را کور و کر پنداشته باشد، دستکم کارگُزاران هسته ای اش می دانند که "جام زهر هسته ای" را هیچکس دیگری غیر از "مقام مُعظم" سر نکشیده و آماده هستند که این راز سرگُشاده را به رُخ او بکشند.

بازگشت به صفحه نخست