|
|
|
|
فراسوی خبر پنجشنبه ۱۹ اسفند روحانی در سنگر تولید انبوه سلاح زینت میرهاشمی
با نزدیک شدن به انتخابات فرمایشی، جدال باندهای حکومتی شدت بیشتری به خود می گیرد. کانون این جدالها، سهم خواهی بیشتر در قدرت سیاسی و بالطبع قدرت اقتصادی است. رویکرد پایوران رژیم در هنگامه نمایشهای انتخاباتی نه مشارکت مردم در سرنوشت شان، بلکه تلاش برای متفاوت نشان دادن عملکرد جناحی خود در شکل و جلوگیری از شورشهای احتمالی و حفظ امنیت رژیم در محتوا است. به عنوان مثال زیر منگنه قراردادن عملکرد اقتصادی دولت روحانی از طرف باندهای دیگر، سخن پراکنی خامنه ای در تاکید بر اقتصاد مقاومتی و دفاع روحانی از کارنامه خود در این مدت پرده ای از بحران حکومتی است که کانون آن حفظ قدرت و چپاول بیشتر ثروت مردم است و نه بهبود وضعیت معاشی مردم. بالیدن روحانی به تقویت انبارهای سِلاح جمهوری اسلامی در مدت ریاست خود، توخالی بودن شعارهای انتخاباتی اش را نشان داد. کسی که قرار بوده ۱۰۰ روزه مشکلات اقتصادی را حل کند، انبارهای زرادخانه نظام را پُر کرد.
جنتی رئیس مجلس خبرگان، روحانی را به یک عذرخواهی در برابر اجرایی نکردن اقتصاد مقاومتی دعوت کرد. دایناسور جنتی، بعد از ۳ دهه و نیم تازه به یادش آمده که «عمده مشکلات مردم معیشت است» که باید برای «درمان آن کاری»کرد. وی نداشتن نان شب مردم را به روحانی گوشزد می کند و می گوید: «مردم نان شب ندارند اما هیات دولت مراسم ۵۰۰ میلیونی در کرج می گیرد.» رئیسی عضو هیات رئیسه مجلس خبرگان، از دولت روحانی خواست که «کارنامه اقتصادی خود» را به مردم بگوید. پاسدار محسن رضایی دبیر مجمع تشخیص مصلحت نظام با زیر ضرب گرفتن حسن روحانی به سقوط ارزش پول ایران اشاره کرد و گفت: «هزار تومان سال ۹۲، فقط به اندازه ۲۵۰ تومان در بازار، جریان و تاثیر اقتصادی دارد.»
واقعیتهای زندگی مردم، حرکتهای اعتراضی گسترده روزمره کارگران، معلمان، پرستاران و دستفروشان، واقعیت چهره کثیف فقر و تهیدستی را آشکار می کند. اینجاست که روحانی توجه طرف مقابل را به تولید انبوه سلاح جلب می کند و خود را وفادار سیاست اقتصاد مقاومتی ولی فقیه اعلام می کند. روحانی در حالی که خود را «پیروز اقتصاد مقاومتی» و مدافع ساخت موشک و هواپیما دانست گفت: «این دولت در این سه سال و نیم در سلاحهای راهبردی بیش از ده سال گذشته تحهیزات ساخته و انبار کرده و به آن افتخار می کند.» زندگی مردم آیینه کارنامه اقتصادی رژیم در تمامیت آن است و بگومگوهای درون حکومتی، فقط سهم خواهی بیشتر در چپاول مردم است. |
|
|
|
|