فراسوی خبر... یکشنبه ۱۴ آذر

"قانون داماتو" و طبل توخالی "نظام"

منصور امان

برخلاف جار وجنجال قابل انتظاری که رژیم مُلاها پیرامون تمدید ده ساله "قانون داماتو" به راه انداخته است، تاکید مجلسهای کُنگره و سنای آمریکا بر حفظ امکان فعال سازی تحریمها، توافُق هسته ای را وارد یک وضعیت جدید نساخته است. حاکمان ایران به وسیله این نمایش تبلیغاتی تلاش می کنند از "برجام" به عُنوان ابزاری برای رهایی یافتن از تحریمها به طور فراگیر (هسته ای و غیر هسته ای) سوواستفاده کنند.

قانون مزبور در واکُنش به فعالیتهای تروریستی و موشکی رژیم مُلاها و جلوگیری از تامین مالی آن برقرار گردید. تدبیرهای پیش بینی شده در قانون مزبور به این منظور، سه پهنه نظامی، نفت و گاز و بانکی را در برمی گیرد و محدودیتهای مُعینی را برای صادرات، مُبادلات و سرمایه گذاری در این حوزه ها برقرار می کند.

از سوی دیگر، در قانون مزبور به وزیر خارجه آمریکا اختیار داده شده است تدابیر بازدارنده ای که به گونه ای با برنامه هسته ای مُلاها مُرتبط می شود را به دست اجرا نگذارد. این مکانیزم گامی برای تضمین اجرای توافُق وین به شمار می رود.

با این وجود رهبران جمهوری اسلامی تاکید می کنند که تمدید قانون مزبور "نقض صریح برجام" است و آقای خامنه ای برای وانمود سازی جدید بودن موضوع، با پیچاندن زبان آن را "شُروع دوباره" نامیده و چرند بافته: "شروع کردن یک تحریم با دوباره شروع کردن آن پس از پایان زمانش فرقی نمی کند."

از همین جنس واکُنشی خواهد بود که وی بدان تهدید "قطعی" کرده است؛ چند اقدام نمادین و بی اثر که خطری برای "برجام" و از این راه بازگشت تحریمهای فلج کننده نخواهد داشت. پیش ترنُمهای این طبل توخالی هم اکنون با طرحهای دو و سه فوریتی مجلس مُلاها و یا "تحریم کالاهای آمریکایی" و "شکایت به مراجع بین المللی" به خوبی به گوش می رسد.

تنها عُنصر جدی در کمپین حاکمان جمهوری اسلامی علیه تمدید قانون داماتو، حرکت سینه خیز و با بیم و اُمید برای گروگان گرفتن "برجام" با هدف تضعیف تحریمهای غیرمُرتبط با برنامه هسته ای و یافتن دست باز برای پی گرفتن و تقویت سیاست خارجی بُحران زا و استبداد خشن داخلی است.

اگرچه انتظار نمی رود کوشش اخیر "نظام" سرنوشت بهتری از بهانه گیریهای پیشین آن پیدا کند، با این حال، مصرف داخلی این رویکرد، زاویه ای است که می تواند بیهودگی و فانتزی بودن سویه خارجی اش را جُبران کند.

آقای خامنه ای و همدستان نظامی و امنیتی اش از تمدید "قانون تحریمهای ایران" به عُنوان چُماقی برای زیر ضرب بردن جناح میانه حُکومت استفاده خواهند کرد. از آنجا که آنها اطمینان دارند جناح مزبور این یورش را با حمله مُتقابل به بُحران سازیها و مُداخلات خارجی "نظام" به مثابه سرچشمه تحریم و فشار خارجی پاسُخ نخواهد گفت، از این امکان بی هزینه به خوبی بهره برده و رُقبا را اندکی بیشتر در موضع دفاعی به عقب می رانند.

از سوی دیگر، گشوده ماندن درب بازگشت تحریمها که از جمله با ابزار "قانون داماتو" تقویت می شود، نمی تواند به زیان جناح میانه حُکومت باشد. تا هنگامی که باند حاکم به گونه واقعی آلترناتیوی برای "نرمش قهرمانانه" ندارد، هر میزان که امکان خرابکاری آن محدود تر شود و هر تدبیری که موجب نگه داشتن دست "رهبر" و ابواب جمعی "دلواپس"اش زیر ساطور گردد، سایه اخراج و حذف را از سر کارگُزاران هسته ای "نظام" دورتر می کند.

آنکه دیگ آش تحریمها را هم می زند، چاره ای جز خوردن کاسه به کاسه آن هم ندارد.

بازگشت به صفحه نخست