فراسوی خبر... یکشنبه ۱۰ بهمن

ترامپ؛ مُوحدی کرمانی سُخنگوی هراس و بی اطمینانی "نظام"

منصور امان

همگام با پُر رنگ شدن نشانه هایی از سیاست سختگیرانه تر دولت جدید آمریکا در برابر رژیم جمهوری اسلامی، سردرگُمی رهبران و پایوران آن در برابر شرایط تحول یافته نیز ابعاد گُسترده تری می باید. تازه ترین نمونه از رفتن "نظام" به کُمای سیاسی را آیت الله مُوحدی کرمانی ارایه کرده است.

وی در سُخنانی در نماز جُمعه تهران که به گونه شگفت آوری مُضحک به گوش می رسید، به نصیحت آقای ترامپ پرداخت و از او خواست که به "وعده هایش عمل کند".

این پایور ارشد باند حاکم با تبدیل تریبون رسمی نماز جمعه به کُرسی گُفتُگوی یکجانبه با رییس جمهور آمریکا، وی را از "تغییر عزم" توسُط "وسوسه خناسان" پرهیز داد و از وی خواست "با همت بُلند مردانه"، "فرهنگ غلط جنگ افروزی را به فرهنگ خدمت آمریکا و مردُم جهان" بدل سازد.   

از آنجا که خوش بینی آیت الله موعظه گر نسبت به نصیحت پذیری مُخاطب اش مُتکی به هیچ دلیل مُستندی نیست و برعکس، آقای ترامپ و برگُزیدگان دولت وی کمتر فُرصتی را برای حمله به "نظام" از دست داده اند، بنابراین مادر تنی این افکار فقط می تواند هراس و نگرانی روزافزون دستگاه حاکم باشد که به گونه غلیظی با ابهام و بی اطمینانی نسبت به آنچه که فردا با خود به همراه خواهد داشت، آمیخته شده است.

جُزییات هراس دستگاه حاکم را که از دهان خطیب نماز جُمعه بازتاب می یافت، می توان در فهرست خواسته ها و انتظارات از دولت تازه آمریکا که وی در لابه به لای نصایحش گنجانده بود، مشاهده کرد.

درخواستهای وی در این رابطه از "دخالت نکردن در سایر کشورها" تا "اشتباه نکردن در تشخیص تروریستها" را پوشش می دهد. در همین حال آیت الله مُوحدی کرمانی، یک باجگیر به نام که با چُماق "برجام" جناح رقیب را پیش می راند، از یاد نبرده است که  از "آقای ترامپ" خواهان "پیمان نشکستن" شود.

 تردیدی نیست که تریبون علنی نماز جُمعه تنها کانالی نیست که "نظام" از طریق آن اُمیدها و انتظارات خود را با جانشینان آقای اوباما در میان می گذارد. دولت آقای روحانی، به عُنوان خط رسمی ارتباط، در این زمینه فعال است و باند آقای خامنه ای نیز همچون گذشته،  مسیرهای جُداگانه و محرمانه خود را دارد.   

با این حال، گُسیل آیت الله مُوحدی کرمانی به صحنه با ظاهری آشتی جویانه و رنگ و روغن زده اگر چه در کادر سیاست "تحریک نکردن ترامپ" به خوبی جای گرفته، اما همزمان از هر چیزی جُز اُمید بخش بودن نتایج تلاشهای دو سویه "نظام" حکایت می کند.    

 

 

بازگشت به صفحه نخست