فراسوی خبر سه شنبه 8 اردیبهشت

 

تشکلهای دولتی علیه کارگران

زینت میرهاشمی

 

در حالی که پیکارگران علیه بردگی انسان در سراسر جهان خود را برای برگزاری همایش روز اول ماه مه، روز کارگر آماده می سازند، کارگران و مزدبگیران در زیر سیطره دیکتاتوری ولایت فقیه برای برگزاری مستقل جشن خود مورد آزار قرار می گیرند. در رژیم دیکتاتوری جمهوری اسلامی طرح مطالبات کارگران به مساله سیاسی و تهدید امنیتی تبدیل می شود.

در این میان تشکلهای دولت ساخته کارگری مانند خانه کارگر و شوراهای اسلامی کار نقش فعالی در جلوگیری از حرکتهای مستقل کارگری و سمت و سو دادن حرکتهای کارگری در چارچوب نظام حکومتی به مثابه بزرگ سرمایه دار دارند.

برخورد ریاکارانه نمایندگان گزینشی کارگری در شورای عالی کار بر سر تعیین حداقل مزد نمونه روشنی از نقش ضد کارگری آنها است. این به اصطلاح نمایندگان قبل از امضا این توافق ننگین، ادعاهای بسیار در  بالابردن سطح معیشت و مزد کارگران می کردند و نقش فریب کارانه در جلوگیری از حرکتهای اعتراضی علیه پیشنهادهای مزدی داشتند. همین افراد همه ساله تریبونهای مراسم دولتی روز کارگر را بر عهده دارند و برای برگزاری مستقلانه روز اول ماه مه از طرف کارگران، برای حفظ امنیت نظام دم می چرخانند و فریبکارانه و غیر مستقیم کارگران و مزدبگیران را به سکوت دعوت می کنند. بسیار روشن است که امنیت محجوب در مقام دبیر کل خانه کارگر و تشکیلات زردش به امنیت نظام و نظم موجود سرمایه انگلی و وابسته است و در صورت برهم خوردن سکوت، روزی اش قطع می شود.

 

در حالی که بسیاری از فعالان کارگری و تشکلهای غیر دولتی، کارگران را به برگزاری همایش مستقل کارگری دعوت می کنند، محجوب در سخن پراکنی اش در روز دوشنبه 7 اردیبهشت، به حکومت قول «سکوت» کارگران را می دهد. وی «رویکرد اجتماعات صنفی کارگران» و راهپیمایی روز کارگر را در «جهت بر هم زدن نظم عمومی» نمی داند. وی این روز را «فرصتی برای پیگیری مطالبات صنفی کارگری» می داند. بر خلاف حرف محجوب امنیت نمایندگان کارگران است که به طور مرتب از طرف نهادهای سرکوبگر تهدید و حقوقشان نقض می شود.

وجود کارگران زندانی در سیاهچالهای رژیم، شلاق زدن بر تن کارگران، آزار و شکنجه نمایندگان و فعالان کارگری و تحمیل درد و رنج بر خانواده های کارگران زندانی و بیکار شده و... همه اینها بر سر چیست؟ سرکوب سندیکاهای مستقل کارگری و محروم کردن فعالان سندیکایی از کار توسط چه ارگانی صورت گرفته است؟ چه کسی قدرت را در درست دارد و امکان سرکوب کردن طرف مقابل را دارد؟ قوانینی که کارگران و مزدبگیران را به بردگی و فقر می کشاند را چه کسی اجرا می کند؟ جواب همه این سوالها در دو کلمه خلاصه می شود؛ رژیم حاکم.

کارگران و مزدبگیران برای اعتراض به وضعیت خود احتیاج به اجازه کسی ندارند و اینجاست که محجوب و دار و دسته او می خواهند به دور کارگران حصار کشند و مبارزه طبقاتی آنها را محدود و تبدیل به کبریت بی خطر برای رژیم کنند.

روز جهانی کارگر، روز همبستگی جهانی کارگران، روز طرح مطالبات کارگری و اعتراض به وضع موجود و تلاش برای تغییر و تحول است. طبیعی است بیان خواستهای کارگران و مزدبگیران در نشستهای زیر کنترل دولت و از تریبونهای دولتی جدی نبوده و برای مهار مبارزه جنبش کارگری است. همبستگی و سازمانیابی مستقل و طرح هر چه بیشتر مطالبات کارگری به ویژه دفاع از نمایندگان مستقل کارگری می تواند امنیت مبارزه جنبش کارگری را تضمین کند.

 

 

 

 

بازگشت به صفحه نخست