فراسوی خبر... چهارشنبه ۷ فروردین

مسیر کوتاه یک حادثه طبیعی به فاجعه انسانی

منصور امان

یک حادثه طبیعی همچون سیل و زلزله برای آنکه تحت حاکمیت رژیم ولایت فقیه به سطح فاجعه ای انسانی فراز یابد، راه درازی را نباید پُشت سر بگذارد. گردانندگان مرکزی و محلی حُکومت، پیش و پس از وقوع، تمامی عوامل لازم و کافی برای شکل گیری، رُشد، به بارآمدن حداکثر خسارت و سرآخر تولید پیامدهای مُستقیم و غیرمُستقیم فاجعه ای پُردامنه را آماده می سازند.

این سناریویی از پیش نوشته شده است که سیل ویرانگر اخیر تازه ترین صحنه اجرای آن بود. در استانهای شمالی کشور کارگزاران فاسد و غارتگر حُکومتی طی سالهای مُتمادی با چپاول درختها، زمینها و مراتع جنگلی، بستر مُناسبی برای تبدیل بارشهای موسمی به سیلاب ایجاد کردند و فعالانه مسیر حرکت هستی سوز و مرگبار آن به سمت شهرها و روستاها را هموار ساختند.

در شیراز گُماشتگان محلی حُکومت مسیر طبیعی بارشها را به خیابان، زمین مرغوب و مُستغلات پُر سود بدل ساختند. در خوزستان طبیعت زندگی بخش با دستکاری و تجاوُز حاکمان به تهدیدی برای زندگی انسانی تغییر ماهیت یافت و در اُستان کرمانشاه بازماندگان مُصیبت زلزله سال گذشته، بدون هر گونه جان پناهی آماج بی رحمانه سیلاب قرار گرفتند.     

از شمال تا جُنوب و از شرق تا غرب تیولداران آقای خامنه ای شامل "نمایندگان ولایت فقیه" و  "امامان جُمعه" در کنار پایوران و دوایر دولتی، سپاه پاسداران، اوباش بسیجی و بورژوازی رانت خوار ولایتی، شرکت کنندگان در رقابت دیوانه داری هستند که برای غارت و انهدام ثروت سبز ملی به راه افتاده است.

این دستور کار اصلی حُکومت و پایوران آن در برخورد به شهرها و روستاهایی است که بر آنها  فرمان می رانند. در این چارچوب ایجاد زیرساختها و تاسیساتی برای پایش، هدایت یا کاهش آثار سوانح طبیعی جایی ندارد. به همین گونه مُداخله برنامه ریزی شده در حوادثی که رُخ دادن آنها کُنترُل پذیر نیست، در هیچ جای تدبیرهای خُدایگان و خلیفه های پولساز جایی ندارد. 

سیلاب پس می نشیند، تکانهای زلزله خاموشی می گیرد، در زندگی بازماندگان اما فاجعه امتداد می یابد. موج همبستگی توده ای با زلزله زدگان کرمانشاه در سال پیش به خوبی نشان داد که جامعه با نگاه به تجربه های گذشته چشم یاری از حُکومت فرو بسته و توهُمی در باره نوع نگاه و رویکرد آن به مردُم کوچه و بازار ندارد. امروز نیز بی تردید تنها دستی که برای مدد رسانی دراز می شود، دست شهروندانی است که سُفره ناچیز شان را با سیل زدگان تقسیم می کنند.

با این حال پُشت سر گذاشتن حاکمیت در امر کمک رسانی کافی نیست؛ باید ترکیب مرگبار پیشامدهای طبیعی و رژیم انسان ستیز را درهم شکست.

بازگشت به صفحه نخست