فراسوی خبر... یکشنبه 1 فروردین

وعده "گُشایش" برای سال 95 تعیین تکلیف شد

منصور امان

اگرچه بازی دو جناح اصلی قُدرت با باند مغلوب "اصلاح طلب" بر سر بایکوت رسانه ای حُجت الاسلام مُحمد خاتمی به یک بازی ملال آور و بی نتیجه بدل گردیده، اما سیاستی که آن را به پیش می راند، به خوبی درجه فراخی "گُشایش" وعده داده شده از سوی آقای روحانی در سال جدید را مُحاسبه پذیر می کند.

حُجت الاسلام روحانی دور جدید سرگرم سازی "اصلاح طلبان" را با انکار وجود مُصوبه ای در شورای امنیت ملی مُلاها مبنی بر بایکوت خبری آقای خاتمی به راه انداخت. او در حالیکه بر صندلی ریاست اُرگان مزبور نیز تکیه زده، برای تکذیب غیر رسمی آنچه که "شوخی" خواند، به نزدیک به یکسال زمان نیاز داشت.

پس از کشیدن سوت توسُط آقای روحانی، دیگر بازیگران نیز به حرکت درآمدند. سُخنگوی قُوه قضاییه، حُجت الاسلام غُلامحسین اژه ای، اولین نفر از این دسته بود که با رد تکذیب حُجت الاسلام رییس جمهور و "غافل" نامیدن وی، توپ پاس داده شده را برگرداند و فضای ایجاد شده را گُسترش داد.

حال نوبت سُخنگوی دولت، آقای مُحمد باقر نوبخت، بود که با ژستی قاطعانه از شورای امنیت ملی بخواهد تکلیف را روشن کرده و این موضوع را در دستور کار اولین جلسه خود بگذارد؛ یک پیشنهاد خوب که روشن نیست چرا در خلال یکسال گذشته به فکر آقای روحانی و سُخنگویش نرسیده بود.

این ابهام را یک مقام ارشد دولتی دیگر روشن کرد. آقای جهانگیری، مُعاون اول رییس جمهور مُلاها، یک هفته بعد از فرستادن شورای امنیت ملی به جلو از سوی آقای نوبخت که به گونه بالقوه گُنجایش پایان دادن به بازی را دارد، این مُهره را عقب کشید و در عوض، قُوه قضاییه را به مرکز فرستاد تا ادامه یافتن وضعیت موجود را تضمین کند.

این همان سیاستی است که تاخیر یکساله آقای روحانی در تکذیب وجود مُصوبه و غایب ماندن راه حل بدیهی وارد کردن طرف مورد کشمکش (شورای امنیت ملی مُلاها) به ماجرا، بر محور آن شکل گرفته است.

جناح میانه حُکومت حاضر به هزینه کردن از خود برای "گُشایش" در کار "اصلاح طلبان" حُکومتی نیست و همزمان به گُفتمان خوش باورانه ای که آنها پیرامون "اعتدال" ترویج می کنند و نیز به نیروی اجتماعی مُخاطب آن نیاز حیاتی دارد. از این رو آنها را با نشان دادن در باغ سبز و نصب علایمی که به سمت آن اشاره دارد، در صف نگه می دارد.

هرگاه پایان دادن به بایکوت رسانه ای آقای خاتمی به مفهوم چراغ سبز حاکمیت به بازگشت رسمی "اصلاح طلبان" به زیر "خیمه نظام" و رزرو جا برای آنها انگاشته نمی شد، نیازی نیز به گرداندن منزل به منزل این سیرک هم نمی افتاد. چنین اراده ای نزد باند حاکم وجود ندارد و از این رو آقای خاتمی که به گونه شخصی، فردی مُفید و "تدارُکچی" امتحان پس داده ای به حساب می آید نیز مجبور است پُشت در مُنتظر بماند.

دو باند اصلی حُکومت تلاش می کنند "نرمش قهرمانانه" را در محدوده مُناسبات خارجی نگه دارند و در این راستا به مصلحت خویش نمی بینند که فضا را حتی برای "خودی"هایی از جنس "اصلاح طلبان" بگشایند. حال می توان میزان "گُشایش فضا" برای حُقوق فردی و اجتماعی بخشهای گوناگون جامعه که اکثریت غالب آنها "غیرخودی" ارزش گذاری می شوند را در سال جدید تخمین زد.

زمان نقد شدن وعده های نسیه آقای روحانی هر چه بیشتر به فاصله بعید رانده می شود. مردُم ایران جُز با اتکا به نیروی مُستقل خویش حقی را به دست نخواهند آورد.

بازگشت به صفحه نخست